As batas sen cabeza

O efecto xerra de auga

Comezos do século XX. Descóbrense os antibióticos. Centos de enfermidades poden curarse excepto unha: a sífilis. Non porque non sexa posible o uso dos antibióticos contra ela senón porque hai xente que pensa que a enfermidade é un xusto castigo para aqueles que a padecen, por adúlteros ou por homosexuais. A ciencia padece a miúdo disto. É o efecto xerra de auga. Cae enriba mitigando o triunfo dos descubrimentos. E deixa con cara de parvos aos científicos que dedican a súa vida a ela.

O canción das cunchas

Así tamén irrompeu a ciencia na miña vida. Un inverno o meu pai díxome que a avoa ía mudarse connosco. O día que chegou á casa saltei cara a ela cantando a nosa canción das cunchas pero sentín que non me recoñecía. Freei en seco, apagóuseme a voz. Souben que tiña que loitar contra iso, o ladrón que rouba as avoas. Hoxe traballo nun laboratorio dunha grande empresa. Financia o equipo que dirixo buscando unha pequena parte de algo que podería achegar luz na cura do Alzhéimer.

As batas sen cabeza

Hai dúas semanas fixemos un importante descubrimento cunha proteína. E de súpeto, o efecto xerra de auga. Imos saír nunha revista de enorme prestixio e o xerente da empresa está moi preocupado por un tema alleo á ciencia. Non quere que o periodista tire unha foto do equipo porque somos tres mulleres, e di que seguramente tería máis efecto se na foto encabezara o equipo un home. Xa sabes, coa bata branca e barba.

Esta mañá veu o periodista. Díxenlle que houbera un cambio e podíase publicar unha foto do equipo. Na foto saímos as miñas compañeiras amais eu. Con bata branca. Só que as nosas batas non teñen cabeza. Están colgadas en perchas porque a ciencia non entende de homes ou mulleres, só de xente que loita por manter as cancións vivas nas mentes das avoas.

Rocío Infante Vaamonde – Gañadora do XI Certame de Xornalismo Dora Vázquez